Meeste zwartrot op meeldauwresistente druiven

Druiventelers zien zich in toenemende mate geconfronteerd met zwartrot in hun druiven. Het zijn vooral de rassen die minder gevoelig zijn voor meeldauw die worden aangetast. De reden: deze worden minder met fungiciden gespoten dan de schimmelgevoelige rassen.
Zwartrot (Guignardia bidwellii) komt vooral voor in warme en vochtige klimaatgebieden, maar door de klimaatverandering is de schimmel ook steeds vaker in Nederland en België te vinden. De schimmel wordt door onder andere besmet plantmateriaal verspreid. Vooral in hobbywijngaarden zonder regelmatige gewasbescherming kan zwartrot flink toeslaan.
Hier onder de belangrijkste kenmerken

Symptomen van zwartrot
Op bladeren:
o Kleine, ronde, bruine vlekken met een donkerpaarse rand.
o De vlekken kunnen vergroot worden en uiteindelijk necrotisch worden.
o Vaak zijn er meerdere vlekken op één blad.
Op ranken en stengels:
o Langwerpige, ingezonken, donkerbruine tot zwarte vlekken.
o Aangetaste delen kunnen verdrogen of breken.
Op vruchten (druiven zelf):
o Beginnen als kleine bruine vlekjes.
o Groeien uit tot grotere, ingezonken plekken die zwart worden.
o Uiteindelijk verschrompelen de druiven tot een soort harde, zwarte “mummie”.
o Deze mummies blijven vaak aan de trossen hangen en zijn een bron van besmetting in het volgende seizoen.

Verspreiding en levenscyclus
Overwintering: De schimmel overwintert in mummievormige bessen of aangetaste takken.
Verspreiding: Sporen worden verspreid door regen, wind en insecten.
Besmetting: Vereist vochtige omstandigheden (minimaal 6–8 uur bladnat) en een temperatuur van 20–30°C.
Snelle uitbreiding: Binnen enkele dagen tot weken kan de infectie zich onder gunstige omstandigheden explosief uitbreiden.
(bron: ChatGPT)